Hayal kuruyorum, milyonlarca hayaller. Çoğu geçmişimden getirdiğim kinle bazı insanlara zarar verecek hayaller. İyi bi insan değilim, hiç iddia etmedim bunu. Beni kıranları mahvetmek istiyorum, oynamak sonra da unutmak istiyorum. Çocukça belki ama acılar böyle geçer diye umuyorum. Sonra düşünüyorum, ne acısı? Bak unutmussun bile diyorum düşündükçe kuruyorum kurdukça hatırlıyorum hatırladıkça bir şeyler yapma ihtiyacı yeniden.
En basitinden 3 yıl öncesinde kalmış bir insan. 1 yıldır ne gördüm ne ona dair konustum, neden hatırlayıp bi hamlede bulundum peki. Bilmiyorum işte.
İnsan hep kendini sorgular mı, galiba öyle. Ama nedeni hep belli belirsiz. Geçmişte buruşturup attığım kağıtları düzeltme çabam bugünümü daha mı güzel yapacak. Belki de. Peki açtığım o kağıtlar üst üste bindikçe şimdiki yüküme,şimdiki hayatıma zarar vermeyecek mi verecek. Pek neden ben aptal gibi kendimin üzüleceğini bile bile, başkalarını üzmek pahasına belki de ne bileyim "intikam" almak için ateşe atlama gereği duyuyorum.
Kafamı kurcalayan bi sürü insan, hepsine kızgınım.
Herkese kızıyorum, yalnızlığı çok özledim.
Hesap vermeksizin sorumsuzluklarla dolu eğlenceli günlerimi geri özledim.
Ama bi yandan da bakıyorum, bu sorumlulukları edinmemiş olsaydım eğer, şu an çevremde olan insanlar, gittiğim mekanlar, en basitinden güldüğüm şeyler bile farklı olacaktı.
Bunu mu istiyordum?
Dışarıdaki deli kar yağışının sakinliği ve hızı arasındaki uyumu görüyorum. Her bir kartanesi o kadar ayrı o kadar güzel ki, ama ya kalabalığa karıştığında?
Hepsi aynı...
Korktuğum şey bu işte.
Geldiğim yeri, geçtiğim insanları, nefes alıp verdiğim her yerdeki o anıları silmekten kaçmam bu yüzden.
Kendimi unutmaktan korkuyorum.
Üstlendiğim hayatın bana yeni bir ben katmasını istemiyorum, olduğum kişi olmak istiyorum.
Olmamı istedikleri değil...
